Πιο συγκεκριμένα σχετικά με τη Συνθήκη Ζυρίχης- Λονδίνου:
Πριν την υπογραφή της συμφωνίας, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου σε συνάντηση που είχε με τον Μακάριο στην Αγγλία, του παρέδωσε υπόμνημα με τις θέσεις του ΑΚΕΛ. Οι οποίες έλεγαν να ΜΗΝ υπογράψει τη Συμφωνία διότι:
• Θα διαιώνιζε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη Κύπρο.
• Θα έθετε τη Κύπρο υπό την κηδεμονία των εγγυητριών δυνάμεων.
• Θα επέβαλλε ένα δοτό σύνταγμα στο Κυπριακό λαό.
Εν τέλει η συμφωνία υπογράφηκε, και όλα όσα διαφωνούσε το ΑΚΕΛ έγιναν πραγματικότητα:
• Οι Άγγλοι εξασφάλισαν 99 τετραγωνικά μίλια Κυπριακού εδάφους.
• 32 άλλα σημεία της Κύπρου για τις «Βρετανικές κυρίαρχες Βάσεις»
• Δικαίωμα στάθμευσης Ελληνικού στρατού στην Κύπρο (950 άνδρες)
• Δικαίωμα στάθμευσης Τούρκικου στρατού στην Κύπρο (650 άνδρες)
• Έναρξη δικοινοτικών διαταραχών λίγα χρόνια αργότερα.
Εφόσον υπογράφηκε η συνθήκη, το ΑΚΕΛ δεν στάθηκε στη διαφωνία που είχε, αλλά στήριξε την προσπάθεια ενδυνάμωσης της ανεξαρτησίας, παλεύοντας για καλυτέρευση της.
Περισσότερες πληροφορίες για τις απόπειρες πραξικοπήματος:
Τον Μάρτιο του 1969 στην Κύπρο, κάνει την εμφάνιση της η παράνομη οργάνωση “Εθνικό Μέτωπο”. Το Εθνικό Μέτωπο δρα μέχρι τον Μάη του 1970. Προπαγανδίζει υπέρ της Ένωσης και προβαίνει σε βομβιστικές ενέργειες. Αποκορύφωμα της δράσης του ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 8 του Μάρτη 1970. Την απόπειρα θεωρείται σήμερα βέβαιο ότι οργάνωσε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης με την καθοδήγηση των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών.
• Επιστρατεύεται ακόμα από την Χούντα των Αθηνών και η εκκλησιαστική ιεραρχία με απόπειρα εκκλησιαστικού πραξικοπήματος για καθαίρεση του Μακαρίου, σχέδιο το οποίο τελικά απέτυχε.
• Αντίστοιχα απέτυχε και το πραξικόπημα το οποίο σχεδίαζαν Χούντα και ΕΟΚΑ Β΄ τον Φλεβάρη του 1972. Αιτία αποτυχίας του πραξικοπήματος του 1972 υπήρξε η συσπείρωση του λαού γύρω από τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο του οποίου η κύρια δύναμης υποστήριξης ήταν το ΑΚΕΛ.
Ο Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Εζεκίας Παπαϊωάννου, προειδοποιεί εμμέσως πλην σαφώς ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, το πραξικόπημα σχεδιάζεται, και ηθικός αυτουργός είναι η Χούντα Αθηνών, η αμερικανική CIA και εκτελεστικό όργανο αυτού η τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ Β’.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλη του 1973, ο Γρίβας συνέταξε το Γενικό Σχέδιο με κωδικό όνομα «ΝΙΚΗ». Σκοπός του σχεδίου ήταν η κατάληψη της εξουσίας και λύση του Κυπριακού εντός των πλαισίων της αυτοδιάθεσης.Δυστυχώς, το φασιστικό και προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου γίνεται, και Τούρκικα στρατεύματα αποβιβάζονται ανενόχλητα στη Κερύνεια. Εκείνον το μαύρο Ιούλη του 1974, ο Αττίλας καταλαμβάνει το 37% των Κυπριακών εδαφών και το 1/3 των Κυπρίων γίνονται πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα.
Περισσότερα για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους:
Μετά από τη εισβολή, τον Φεβρουάριο του 1975, ιδρύεται στα κατεχόμενα το «Τουρκοκυπριακό Ομόσπονδο Κράτος» όπως επίσης και η «Ιδρυτική Βουλή». Πρόεδρος της λεγόμενης Βουλής ανακηρύσσεται ο Ραούφ Ντενκτάς χωρίς εκλογή, λόγω του ότι ήταν Αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Καθήκον της ιδρυτικής βουλής ήταν ο καταρτισμός νέου συντάγματος, μετά από πιέσεις της αριστερής αντιπολίτευσης καταλήγουν σε κοινοβουλευτικό σύστημα με αυστηρό έλεγχο από τον Ντενκτάς, αντί προεδρικού συστήματος που ήθελε.
Καθοριστικές επιπτώσεις για τις εξελίξεις στο Κυπριακό έφερε το φασιστικό πραξικόπημα στην Τουρκία το 1980. Στόχος του πραξικοπήματος ήταν η καταστολή της Τούρκικης αριστεράς. Οδήγησε σε αυξημένες παρεμβάσεις της Άγκυρας στα κατεχόμενα και κατ’ επέκταση αυτό δημιουργούσε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον, υποτελή στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η οικονομία των κατεχομένων φτάνει σε πολύ κακή κατάσταση.
Στις «εκλογές» που έγιναν αναδεικνύεται «πρόεδρος» ο Ντενκτάς, χώρις όμως την πλειοψηφία στην «Βουλή». Όπως ήταν αναμενόμενο, επεμβαίνει η Τουρκία και ξεκαθαρίζει στα προοδευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι δεν θα γίνουν αποδεκτές θέσεις αντίθετες της πολιτικής της Τουρκίας.
Τέλη του 1982, οι απειλές για εισβολή στα ελεύθερα εδάφη αυξάνονται και οι τούρκικες θέσεις για το Κυπριακό σκληραίνουν. το Μάιο του 1983 διεξήχθηκε ψήφισμα του ΟΗΕ για απόσυρση κατοχικών στρατευμάτων και παράλληλα τη διακήρυξη δικαιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας για πλήρη κυριαρχία.
Το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου, ο Ντεκτάς καλεί τους «βουλευτές» και τους ανακοινώνει τη πρόθεσή του για ανακήρυξη της «Τούρκικης Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», χωρίς να αφήνει περιθώρια αντίδρασης από την αντιπολίτευση.
Τη επόμενη μέρα η ανακήρυξη του ψευδοκράτους είναι γεγονός.
Περισσότερα για το Κρανς Μοντανά:
Το Κυπριακό πρόβλημα ταλανίζει μέχρι και σήμερα το τόπο μας. Σταθερή και ξεκάθαρη θέση της αριστεράς είναι η λύση στο πλαίσιο όπως καθορίστηκε στις συμφωνίες υψηλού επιπέδου 1977-79, που προνοεί λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Από το 2013 μέχρι και το 2015 τερματίστηκαν οι συνομιλίες λόγω της στάσης του Τ/κ ηγέτη Ντερβίς Έρογλου, αλλά και λόγω της άρνησης του Νίκου Αναστασιάδη να συνεχιστούν οι συνομιλίες από εκεί που σταμάτησαν.
Το 2015 όταν στην ηγεσία της Τ/κ «εκλέγεται» ο Μουσταφά Ακκιντζί, αλλάζει η στάση της Τ/κ πλευράς και αναγκάζεται να αλλάξει και η στάση του Νίκου Αναστασιάδη.
Το καλοκαίρι του 2017, μέσα από την πρόοδο των διαπραγματεύσεων, καταλήγουμε στο Μοντ Πελεράν στη Γενεύη και έπειτα στο Κρανς Μοντανά. Μοναδικό μέλημα της Αριστεράς ήταν να γίνει το αποφασιστικό βήμα προς τη λύση του Κυπριακού.
Τελικά οι συνομιλίες ναυάγησαν κυρίως λόγω της τουρκικής στάσης, αλλά και του αναποφάσιστου κ. Νίκου Αναστασιάδη με αποτέλεσμα το Κυπριακό να παραμείνει επικίνδυνα στάσιμο. Να σημειωθεί ότι, η έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτιέρες, επέρριπτε ευθύνες στις δύο πλευρές και όχι μόνο στη Τουρκική.
Μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων θα περίμενε κάνεις ότι ο τότε Πρόεδρος Αναστασιάδης θα έκανε προσπάθειες για επανέναρξη των συνομιλιών στη γραμμή την οποία έθεσε ο κ. Γκουτιέρες. Με αυτό το τρόπο, αν δεχόταν η Τουρκία θα ξαναείχαμε διαπραγματεύσεις και αν όχι θα την αφήναμε εκτεθημένη έναντι της διεθνής κοινότητα.
Αντί αυτού, επέλεξε την αδράνεια, και έκτοτέ δεν υπήρξε κάποια εξέλιξη.
Περισσότερα για τη Μάχη της Τυλληρίας:
Στις 7 Αυγούστου 1964 ξέσπασαν στην περιοχή της Τηλλυρίας αιματηρές συγκρούσεις, όταν η Εθνοφρουρά προσπάθησε να εξουδετερώσει τον θύλακα Μανσούρας – Κοκκίνων, που είχαν συγκροτήσει οι Τούρκοι με απώτερο στόχο τη δημιουργία προγεφυρώματος για μια ενδεχόμενη απόβαση στην Κύπρο.
Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, που κράτησαν τέσσερις μέρες μέχρι και την 10 Αυγούστου, αεροσκάφη της Τουρκίας επιτέθηκαν με βόμβες ναπάλμ εναντίον θέσεων της Εθνικής Φρουράς, αλλά και κατοικημένων περιοχών.
Περισσότεροι από 50 Ελληνοκύπριοι, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν και αρκετοί άμαχοι, βρήκαν τραγικό θάνατο, ενώ εκατοντάδες ήταν οι τραυματίες.
Περισσότερα για τη δολοφονία Καβάζογλου και Μισιαούλη:
Στις 11 του Απρίλη 1965 έπεσαν από τα δολοφονικά βόλια της τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ, οι ήρωες της φιλίας και της συνεργασίας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης. Ο Καβάζογλου και ο Μισιαούλης, υπήρξαν και οι δύο στελέχη του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Τους βρήκε ο θάνατος αγκαλιασμένους στον παλιό δρόμο Λευκωσίας-Λάρνακας, κοντά στην Κόσιη.
Η δολοφονία του Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και του Κώστα Μισιαούλη δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά η κατάληξη μιας δύσκολης και ανηφορικής πορείας, μιας ενσυνείδητης και καλά σχεδιασμένης επιχείρησης, που στόχο είχε τη φίμωση και την επιβολή του νόμου της σιωπής και του νεκροταφείου στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ήταν ακόμη κάτι παραπάνω. Ο προπομπός των γνωστών επεκτατικών μισαλλόδοξων σχεδίων των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες, καθώς και των βλέψεων της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου, με την υπόθαλψη και ενίσχυση των Άγγλων και των Αμερικανών που ανήγαγαν τον φανατισμό στις δύο κοινότητες της Κύπρου σε κύριο συστατικό της γενικότερης πολιτικής τους στην περιοχή. Ήταν η συνέχεια της αναταραχής που ξεκίνησε από το 1963, και ακόμη πιο πριν, με τις συγκρούσεις που προκάλεσαν οι σοβινιστές, και είχαν ως αποτέλεσμα τους τη χάραξη της γραμμής αντιπαράθεσης και των θυλάκων.
Περισσότερα για τη μάχη της Κοφίνου:
Στις 14-15 Νοεμβρίου έλαβε χώρα η Μάχη της Κοφίνου, που έφερε την κωδική ονομασία “Επιχείρηση Γρόνθος” και αποτελούσε στρατιωτική επιχείρηση της Εθνικής Φρουράς σε συνεργασία με την Αστυνομία Κύπρου ενάντια των τουρκοκυπριακών θυλάκων της Κοφίνου και του Αγίου Θεόδωρου οι οποίοι διοικούνταν και ελέγχονταν από την ΤΜΤ.
Μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963, η Κοφίνου εξελίχθηκε σε ισχυρό στρατιωτικό προπύργιο των Τουρκοκυπρίων. Ήταν μία διαρκής εστία επεισοδίων στην περιοχή και συχνά ένοπλοι Τουρκοκύπριοι απέκοπταν τις δύο οδικές αρτηρίες, και πυροβολούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Η κυπριακή κυβέρνηση απευθύνθηκε στις δυνάμεις του ΟΗΕ, αλλά η επέμβασή τους καθυστερούσε. Στις 15 Νοεμβρίου 1967 με διαταγή του Μακαρίου η Εθνική Φρουρά υπό τις διαταγές του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα ανέλαβε αυτή να «αποκαταστήσει την τάξη». Ο Γρίβας κινητοποίησε πολύ ισχυρές δυνάμεις, με άρματα μάχης, τεθωρακισμένα και πυροβολικό. Πρώτα επιτέθηκε στο μικτό χωριό Άγιος Θεόδωρος (685 Τουρκοκύπριοι κάτοικοι και 525 Ελληνοκύπριοι) και κατέλαβε σχεδόν χωρίς μάχη την τουρκοκυπριακή συνοικία. Στη συνέχεια στράφηκε κατά τις γειτονικής Κοφίνου. Στις αψιμαχίες που ακολούθησαν σκοτώθηκαν 24 Τουρκοκύπριοι και 9 τραυματίστηκαν, ενώ οι απώλειες της ελληνοκυπριακής πλευράς ήταν ένας νεκρός και δύο τραυματίες.
Οι επιχειρήσεις στον Άγιο Θεόδωρο και την Κοφίνου προκάλεσαν σοβαρή πολιτική κρίση. Η Τουρκία χαρακτήρισε «στυγερή πρόκληση» τα αιματηρά επεισόδια και απείλησε με στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και με πόλεμο την Ελλάδα.
Περισσότερα για το πραξικόπημα 15 Ιουλίου 1974:
Τις πρωινές ώρες της 15ης Ιουλίου 1974, τα τανκς είναι ήδη στους δρόμους, κατευθυνόμενα προς το Προεδρικό Μέγαρο, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνονται επιθέσεις εναντίον του ΡΙΚ, του στρατοπέδου του Εφεδρικού Σώματος, του Αρχηγείου Αστυνομίας και του Αεροδρομίου Λευκωσίας. Παρά τις διακηρύξεις των προδοτών για τη δολοφονία του νόμιμου προέδρου, ο Μακάριος με τη συμβολή του ΑΚΕΛ και των πατριωτικών δυνάμεων, καταφέρνει να διαφύγει από το Προεδρικό και να επιζήσει του πραξικοπήματος.
Το «προϊόν» όμως της καθοδηγούμενης προδοσίας, καταφέρνει –έστω προσωρινά- να στεριώσει και πρόεδρος της πραξικοπηματικής κυβέρνησης «ορκίζεται» ο Νίκος Σαμψών. Με την προδοτική «κυβέρνηση» να διακηρύττει ως στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και με την Τουρκία να θεωρεί την ενέργεια αυτή ως άμεση απειλή προς τους Τουρκοκύπριους, ο δρόμος για την εισβολή και τον διαμελισμό της χώρας μας, είχε ανοίξει.
Περισσότερα για την απόβαση στο Πέντε Μίλι:
Στις 20 Ιουλίου ολοκληρώνεται το δράμα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την εισβολή της Τουρκίας. Η Τουρκία είχε ουσιαστικά βρει ανοικτές πόρτες, αφού προς αυτό είχε φροντίσει η πραξικοπηματική «κυβέρνηση».
Οι αριστεροί και δημοκρατικοί γέμιζαν συλλήβδην τις φυλακές μη μπορώντας έτσι να υπερασπίσουν την πατρίδα τους, διάφορες δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς είχαν πάρει διαταγή απόσυρσης από τον χώρο τους και ένα αρκετά σημαντικό μέρος του οπλισμού είχε καταστραφεί κατά τις μάχες των προηγούμενων ημερών ή παρέμενε κλειδωμένο σε αποθήκες. Οι πληροφορίες που υπήρχαν για την ανησυχητική και ασυνήθιστη παρουσία τουρκικών δυνάμεων στα ανοικτά της Κύπρου αγνοούνταν, ενώ η Χούντα «καθησύχαζε» την Κύπρο λέγοντας ότι η όλη τουρκική δραστηριότητα αφορά απλώς «στρατιωτική άσκηση». Εκείνες τις μέρες, η πραξικοπηματική ηγεσία, συνειδητά αποδυνάμωσε τη θέση της ΕΦ στην Κερύνεια, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι άφησε φυλάκια χωρίς όπλα.
Τελικά η Τουρκία εισβάλει στη χώρα μας και καταλαμβάνει το 36% των εδαφών της. Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Χιλιάδες Κύπριοι σκοτώνονται προδομένοι από την τότε ηγεσία του «κράτους» και του στρατού, χιλιάδες προσφυγοποιούνται και εκατοντάδες παραμένουν ως σήμερα αγνοούμενοι. Το δίδυμο έγκλημα άφησε ανεπανόρθωτα ανοικτές πληγές στο σώμα της Κύπρου και τραγικές μνήμες χαραγμένες στη συνείδηση του λαού μας. Στον αντίποδα οι ένοχοι, οι σχεδιαστές και εκτελεστές του εγκλήματος, παραμένουν ατιμώρητοι.
Άνοιγμα οδοφραγμάτων:
Στις 23 Απριλίου 2003 άνοιξε το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας επιτρέποντας για πρώτη φορά, έστω και υπό προϋποθέσεις, τη διακίνηση από και προς τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής.
Στο άκουσμα της είδησης κανείς δεν πίστεψε ότι ήταν αλήθεια. Σε λίγες ώρες, όμως, σχηματίστηκαν ουρές χιλιάδων ανθρώπων που περνούσαν από τη μια πλευρά στην άλλη. Μέσα σε 15 μόνο μέρες περίπου 260.000 Ελληνοκύπριοι και 88.000 Τουρκοκύπριοι, περίπου το 35% του πληθυσμού, πέρασαν από την άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής. Κι αυτό παρά τις πολιτικές αντιδράσεις και στις δύο πλευρές.
Μαζικά οι Ελληνοκύπριοι προσπέρασαν την πολιτική τους ηγεσία, ενώ στα κατεχόμενα γίνονταν μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων που απαιτούσαν λύση του Κυπριακού και ένταξη στην ΕΕ μαζί με τους Ελληνοκυπρίους.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά το άνοιγμα του πρώτου σημείου διέλευσης, λειτουργούν συνολικά 9 σημεία διέλευσης κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής που χωρίζει το νησί στα δύο. Με το φόβο ότι ζούμε αργά-αργά τη μετατροπή της de facto διχοτόμησης σε de jure.
Οι άνθρωποι, όμως, συνεχίζουν να ελπίζουν ότι κάποτε θα έρθουν καλύτερες μέρες, ότι μια μέρα θα γιορτάζουν ένα καινούργιο ορόσημο -τη μέρα που θα καταργηθούν όλα τα οδοφράγματα και τα συρματοπλέγματα.